Dla wielu osób może być szokiem, że zamieniłem BMW na Mercedesa. Dotychczas w moim garażu obok E30 parkowało E46. Teraz w charakterze pojazdu do jazdy na co dzień pojawiło się CLK240.
Nie planowałem zmiany samochodu w tym roku. Decyzja była
raczej spontaniczna i podyktowana problemami z moim dotychczasowym daily carem.
Czekając na szamotulskim rynku ponad dwie godziny za przyjazdem lawety po moje
E46 (wątek rozwinę w kolejnym artykule, będącym podsumowaniem przygody z
czarnym BMW), szukałem czegoś, co będzie przede wszystkim mniej awaryjne i nie
będę bał się tym wyjechać dalej niż 70 kilometrów od domu. Lubię spędzać czas
na przeglądaniu ogłoszeń sprzedaży samochodów, więc miałem upatrzone kilka
modeli, które były w kręgu moich zainteresowań i budżetu. Mając jednak na
uwadze rosnące ceny benzyny, musiałem skupić się na czymś palącym relatywnie
niewiele, ograniczyłem więc krąg poszukiwań do diesli oraz LPG.
Po przeszukaniu całego Otomoto oraz Olx i przefiltrowaniu
wszystkich ogłoszeń aut znajdujących się w promieniu około 150 km od mojego
miejsca zamieszkania, ograniczyłem się praktycznie tylko do jednego modelu.
Mercedes CLK drugiej generacji określanej jako C209 stał się moim faworytem z
kilku powodów. Nie będę ukrywał, że jednym z nich okazuje się wygląd modelu.
Wprowadzony do sprzedaży 20 lat temu model nadal potrafi przyciągnąć uwagę, a
jego linia jest – nie boję się użyć tego słowa – ponadczasowa. Kolejnym plusem są
zastosowane do napędu jednostki – mający dobrą opinię pięciocylindrowy diesel
2,7 cdi o mocy 177 KM oraz niewysilone, wolnossące benzynowe V6. Na rynku
dostępnych jest dużo używanych egzemplarzy, więc w założonym przeze mnie
obszarze było kilka ciekawych sztuk do wyboru. Ambiwalentnie podchodziłem do
kwestii skrzyni biegów, bo z jednej strony do Mercedesa pasuje automat, ale ja
jednak jestem zwolennikiem manuali.
Szybka decyzja
Kwestię wyboru konkretnego egzemplarza mocno konsultowałem
ze szwagrem, który pracując w Mercedesie zna się na autach tej marki jak mało
kto. Po przesłaniu Bartkowi kilku ogłoszeń znalezionych w internecie faworytem
zostało auto z silnikiem 2,7 cdi w automacie, które było do obejrzenia w
okolicach Tarnowa Podgórnego. Byliśmy już wstępnie umówieni, ale na dwie
godziny przed terminem oględzin sprzedawca poinformował nas, że jednak nie
znajdzie czasu. Za namową mojej narzeczonej Ani (nota bene właścicielki Mercedesa
A-klasy) postanowiłem zadzwonić po inny egzemplarz. Jego specyfikacja bardziej
mi odpowiadała, ponieważ miał wolnossące V6 2,6 l zasilane LPG i 6-biegową
skrzynię manualną. Po krótkiej rozmowie z właścicielem postanowiliśmy w trójkę
pojechać pod Rawicz obejrzeć CLK240.
Prezentacja wypadła korzystnie. Tu i ówdzie można by się przyczepić do drobnych rys, ale mając z tyłu głowy, że oglądam 20-letnie auto były to drobnostki. Najważniejsze, że silnik i skrzynia biegów działały poprawnie, a wnętrze było zadbane. Po krótkich negocjacjach udało się zbić cenę z początkowych 16500 zł, do 15000 zł. W ten sposób stałem się dumnym właścicielem pierwszego Mercedesa w moim życiu.
Auto z pierwszego roku produkcji, czyli 2002 r. wyposażone
jest m.in. w czarną, skórzaną tapicerkę, tempomat, 2-strefową klimatyzację,
kierownicę wielofunkcyjną, komputer pokładowy czy klapę bagażnika otwieraną z
kluczyka. Jednym z największych bajerów i wyróżników modelu okazuje się brak
słupka b, więc gdy otworzy się każdą z czterech elektrycznych szyb powstaje
pusta przestrzeń na całej długości kabiny. Wygląda to znakomicie, ale powyżej
prędkości 40 km/h wieje tak mocno, że popsułoby fryzurę każdemu, kto ma na
głowie jakiekolwiek włosy. Tym, co zauroczyło mnie we wnętrzu było radio.
Klasyk z odtwarzaczem kasetowym i zmieniarką na sześć płyt w bagażniku.
Poprzedni właściciel nie umiał mi odpowiedzieć na pytanie, czy wszystko działa,
ponieważ tego nie używał. Świeżo po zakupie sprawdziłem i wszystko okazało się
sprawne. Widać jakość Mercedesów z dawnych lat.
Niezła jazda
Na liczniku w chwili zakupu widniał przebieg 185 tysięcy kilometrów. Sądząc po stanie kierownicy i fotela kierowcy, realnie jest on zapewne o jakieś 200 tysięcy kilometrów większy, ale nie okazuje się to dla mnie problemem. Myślę, że auto pomimo przebiegu (jakikolwiek by on nie był) nie miało bardzo trudnego życia. Wynika to z leniwej charakterystyki modelu. Nie każde coupe z V6 pod maską to łowca zakrętów. CLK240 nie zachęca do szybkiej jazdy. W jego stylu bardziej jest dostojny cruising i powolny objazd miasta (lub wsi). Maksymalna moc 170 KM dostępna jest przy 5500 obr./min, natomiast szczyt momentu obrotowego w wysokości 240 Nm występuje przy 4500 obr./min. W praktyce jednak rzadko przekracza się 3000 obr./min, ponieważ taka prędkość obrotowa wydaje się optymalna do poruszania się na co dzień. Do tego charakteru pasuje zestopniowanie skrzyni biegów. Przy 120 km/h na najwyższym biegu wartość na obrotomierzu nie przekracza 3000 obr./min. Bardziej niż przyspieszenie zajmujące fabrycznie 9,2 s. do 100 km/h, zachwyca dźwięk silnika. Mimo tylko jednej końcówki tłumika brzmi on przyjemnie. Nie jest to typowa niskoobrotowa chrypa, a bardziej wrzask przypominający włoskie jednostki napędowe.
Odczucia z prowadzenia są
zupełnie inne niż w e46. Fotel mam opuszczony maksymalnie nisko, mimo to mam
wrażenie, że jeszcze dodatkowe 2-3 cm niżej byłyby optymalne. Wyprofilowanie
foteli okazuje się adekwatne do temperamentu modelu. Ciało nie jest otulane z
każdej strony i sztywno trzymane, ale z zapewnia wygodę i odpowiednią przestrzeń.
Układ kierowniczy działa poprawnie, ale przy pokonywaniu szybkich zakrętów czuć
mało wyraźną informację zwrotną z przednich kół. Mam wrażenie, że kierowca jest
zbyt izolowany od tego, co dzieje się z samochodem przy szybszej jeździe.
Dylematy i wydatki
Kupując używany samochód, zawsze znajdzie się coś do zrobienia na starcie. Mając na uwadze, że mój Mercedes ma już dwadzieścia wiosen na karku, wiedziałem, że nie obędzie się bez pewnych inwestycji. Pierwsza oznaka kłopotów pojawiła się już w czasie powrotu spod Rawicza. Po około stu kilometrach zapaliła się kontrolka check engine. Będąc przyzwyczajonym do takiego stanu rzeczy (w e46 świeciła się przez cały okres użytkowania) i nie zauważając żadnych objawów, stwierdziłem, że to zapewne nic wielkiego. Nie minęły dwa dni, a na wyświetlaczu komputera pokładowego pojawiła się informacja, że w układzie jest mało chłodziwa. Okazało się jednak, że winna jest temu przetarta izolacja na kablu przy czujniku w zbiorniczku wyrównawczym. Drobnostką była także przepalona żarówka podświetlenia tablicy rejestracyjnej. Jedną z bardziej denerwujących wad modelu jest brak pierwszego biegu wycieraczek – aktualnie wycieraczki mogą działać tylko szybko lub bardzo szybko.
Jedną z pierwszych inwestycji
poczynionych po zakupie było uzupełnienie czynnika chłodzącego klimatyzacji.
Brakowało ponad połowy z 750 g, mieszczących się w układzie. Po wizycie w
warsztacie, klimatyzacja zaczęła chłodzić z pełną mocą. Zabawną sytuację miałem
natomiast w lokalnym sklepie motoryzacyjnym. Zauważyłem, że przy silniku jest
rurka od bagnetu do oleju. Samego bagnetu nie było, więc postanowiłem go
dokupić. Ku zdziwieniu mojemu i pracownika sklepu, nawet po rozkodowaniu VIN-u
nie udało się znaleźć brakującej części. Po powrocie do domu i półgodzinnym
przeszukiwaniu internetu okazało się, że w silniku 2,6 l V6 nie ma bagnetu.
Jest rurka do bagnetu, która jest zaślepiona specjalnym korkiem. Poziom oleju
można sprawdzić tylko przez procedurę serwisową na komputerze pokładowym. Istnieje
jednak bagnet serwisowy dedykowany do różnych modeli Mercedesa z tego okresu
pozwalający sprawdzić stan środka smarnego w tradycyjny sposób. Przy okazji
muszę się w niego zaopatrzyć, bo lepiej na własne oczy przekonać się, ile jest
oleju w silniku. Kolejną niespodzianką przy okazji wizyty w sklepie z częściami
był dobór wycieraczek. Nie mają one standardowego mocowania, tylko specjalne,
typowe dla Mercedesa.
Chyba się starzeje
CLK jest bezsprzecznie
najwygodniejszym ze wszystkich aut, jakie dotychczas były w moim posiadaniu.
Konkurencji w tym zakresie szczególnie nie miał (dla przypomnienia jeździłem
dotychczas E30, E46 i Corsą B), ale sam fakt się liczy. Jest to też pierwszy
samochód, którym nie boję się pojechać gdziekolwiek dalej. Po wspólnych ponad
tysiącu kilometrów wiem, że zapewnia komfort i pewność na drodze.
A wiecie, jak ma na imię? Miecia
Suri ma takiego
OdpowiedzUsuń